ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ:
Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του.
Η νεολαία αντιδρά, υπερασπίζεται τα δικαιώματα της, αγωνίζεται για ένα καλύτερο κόσμο. Μερικές φορές όμως με τον τρόπο που αντιδρούν, οι κινήσεις που κάνουν αποβαίνουν μοιραίες…
Ένας χρόνος πέρασε από την αποτρόπαια συμπεριφορά του αστυνομικού που με μια σφαίρα του σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά ενός συνομήλικου μας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μπορεί σε λίγους να ήταν γνωστός αλλά σε πολλούς θα μείνει αξέχαστος… Μπορεί να μην τον ξέραμε αλλά νιώθουμε πως έφυγε κάποιος γνωστός μας, γιατί αυτό το παιδί ήταν στην ηλικία μας και έκανε όνειρα όπως κι εμείς. Αυτό το παιδί όμως, δεν θα εκπληρώσει ποτέ τα όνειρα του, θα χαθούν, όπως χάθηκε κι εκείνος. Λένε πως ήταν από τα καλύτερα παιδιά. Εγώ αυτό που λέω είναι πως, ακόμη κι αν δεν ήταν ένα από τα καλύτερα παιδιά δεν έπρεπε να του αφαιρέσουν τη ζωή τόσο άδικα. Ποιος είπε πως μόνο τα καλά παιδιά έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται ή να ζουν;
Ο θάνατος του Αλέξη ήταν η αφορμή να βγούμε όλοι οι έφηβοι στους δρόμους και να κάνουμε τα παράπονα μας. Είναι άδικο να ζητάμε κάτι καλύτερο από αυτή την κοινωνία που το μόνο που κοιτάει είναι το συμφέρον της; Είναι παράλογο που θέλουμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο από αυτό που πρόκειται να αντικρίσουμε όταν τελειώσει η μαθητική μας ζωή; Όλα αυτά τα παιδιά διαμαρτύρονται και θα διαμαρτύρονται για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν οι γονείς μας ή ακόμη και οι παππούδες μας όταν βρίσκονταν στην ηλικία μας. Από εδώ και πέρα το μόνο για το οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι κάποια μέρα ο κόσμος αυτός θα αλλάξει, αυτό όμως με κάνει να πιστεύω πως είναι περισσότερο ψέμα παρά αλήθεια.

Ελπίζω το αίμα αυτού του παιδιού να είναι το τελευταίο που χύθηκε… Αλέξανδρε ελπίζουμε να έχεις βρει αυτό που ψάχνουμε εμείς στη γη… την πραγματική ζωή, χωρίς φόβους και κακίες…
Οι άγνωστοι φίλοι σου…

Επιμέλεια: Κατερίνα Τελάλη